استان سیستان و بلوچستان، سرزمین اسطوره ها و حماسه ها، همچنان منطقه ای بکر است که برای گردشگران بسیاری ناشناخته مانده اما جاذبه های گردشگری فراوان و نادری دارد. سواحل مکران یکی از این جاذبه هاست که در جنوب شرق ایران قرار گرفته است. این سواحل از شرق بندرعباس شروع می شوند و تا جنوب غرب پاکستان و در امتداد ساحل دریای عمان گسترده شده اند.
در زبان محلی به این سواحل مَکران گفته می‌شود و در شاهنامه فردوسی با نام مُکران از آن یاد شده است. بیشترین اهمیت سواحل مکران به دلیل وجود بندر چابهار، تنها بندر اقیانوسی ایران، است که ۱۵۰۰ کیلومتر تا تهران فاصله دارد.
از جاذبه های گردشگری سواحل مکران، می‌توان به خط ساحلی خیره کننده، محل رسیدن کوه های بیابانی و دریا به یکدیگر، سواحل صخره‌ای، مرجانی و ماسه‌ای، تماشای طلوع و غروب خورشید بر پهنه اقیانوس، تفریحات آبی و ساحلی و آثار و بناهای تاریخی اشاره کرد. سواحل مکران همچنین مامن امن بیش از ۲۰۰ گونه از پرندگان بومی، مهاجر، آبزی و شکاری مانند پلیکان پا خاکستری و گیلانشاه خالدار است که به طور دائم یا فصلی در پاییز و زمستان در این منطقه زندگی می‌کنند. همچنین گونه های جانوری مانند خرس سیاه، پلنگ، سنجاب راه راه و پستانداران دریایی در این سواحل پیدا می‌شوند.
مهمترین پدیده طبیعی نادر در سواحل مکران، گل فشان در دشت کهیرو و در ۱۰۰ کیلومتری غرب چابهار است. پدیده گل افشان در واقع حباب های گل آلودی است که به بیرون پرتاب می شود. این گل‌ها هم خاصیت درمانی دارند و هم در سفالگری و آجرپزی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
علاوه بر جاذبه‌های گردشگری زیبا، این منطقه از نظر جغرافیایی و استراتژیکی نیز جایگاه ویژه‌ای دارد. از این سواحل می‌توان کشتی‌های باری و مسافری را مشاهده کرد، در نتیجه مکران ظرفیت بالقوه‌ای برای تبدیل شدن به قطب گردشگری دریایی در ایران را داراست.
در نوشته‌های تاریخی هرودوت، تاریخ‌نگار یونانی قرن پنجم میلادی، از سواحل مکران به عنوان یکی از استان (ساتراپ) های ایران نام برده شده است. در آثار تاریخی دیگری نیز ین منطقه، سواحل مکران نامیده شده البته درباره دلیل نامگذاری این منطقه به این اسم، نظریات و فرضیات متفاوتی مطرح شده‌اند. طبق یکی از این فرضیه‌ها ریشه این نام سومری و بابلی و هم ریشه واژه “مگان” به معنای کرانه مگا است و به عقیده برخی مگا به معنی قایقران می‌باشد